Poezja gruzińska

Poeta jest jak ptak, ofiarowuje ludziom to, co ma – pieśń.
– Hans Christian Andersen

W duszy wrażliwego człowieka jest przestrzeń na poezję. Na rym i rytm, na spojrzenie spod przymrużonych oczu lub przez woal wyobraźni na rzeczywistość. Powoli odkrywam gruzińską poezję, wsłuchuję się w chrapliwe brzmienie recytowanych wierszy. Przemawia do mnie melodyką choć słów jeszcze nie rozumiem. Warstwa słowna dociera do mnie poprzez tłumaczenia rosyjskie i polskie.

W Polsce poezja gruzińska jest mało znana – ukazały się zaledwie dwie antologie, które w części zawierają te same wiersze, a do tego zostały wydane jeszcze przed 1989 rokiem. Część tych wierszy przybliżę razem z sylwetkami ich autorów w tym dziale Archeologii Duszy. Sukcesywnie będą dochodzić też współczesne tłumaczenia, adaptacje muzyczne oraz recytacje gruzińskiej poezji.

Poezja jest dla mnie tylko sposobem dojrzewania. Dlatego nie wstydzę się nawet słabszych wierszy. Są etapami, dochodzeniem, samookreślaniem.
– Anna Kamieńska