Bajki i przypowieści gruzińskie

Bajka to poniekąd symbol jedności narodów. Wędruje ona od jednego narodu do drugiego niezależnie od granic językowych, terytorialnych i państwowych. W ten sposób, niejako wspólnymi siłami, narody tworzą i pomnażają swoje poetyckie bogactwo.
– Włodzimierz Propp, Morfologia bajki

Gruzja przez samo swoje położenie geograficzne w kaukaskim tyglu kulturowym miała wspaniałą możliwość czerpania z pełnego różnorodności folkloru zamieszkujących bądź przetaczających się przez nią grup etnicznych i religijnych. Wielość języków, wierzeń, tradycji i rytuałów znalazła odbicie w opowieściach snutych wieczorami i powtarzanych z pokolenia na pokolenie. Każdy opowiadacz pozostawiał swój ślad, autorstwo się rozmywało a opowieść zaczynała żyć własnym życiem stając się własnością i dobrem wspólnym.

Bajki i przypowieści to jedne z takich opowieści bez granic. Przekazują one ludzką mądrość poprzez proste prawdy i zasady (zwane często moralnymi) obrazujące związek czynów z ich efektami. Dają okazję do refleksji nad swoim życiem, swoimi celami i pragnieniami, do spojrzenia na siebie jakby z boku poprzez alegorię opowieści. Dzięki temu są w stanie przedostać się przez wszystkie progi poznania i dotrzeć do samej głębi duszy. Poprzez morał (puentę) wskazują możliwe konsekwencje takiego czy innego postępowania, podpowiadają i nauczają. Czytając bajki czy przypowieści a przy tym poddając je głębszej refleksji dajemy sobie szansę napełnienia naszych serc mądrością a umysłów zrozumieniem.