O wynalezieniu wina

Dawniej wina nie znano. Rosły winne grona dzikiej winorośli w lesie i tylko je ptaki dziobały. Raz pewien biedak wykopał w lesie krzak winorośli, przyniósł go do domu i zasadził w pobliżu. Dojrzałe winogrona były smaczne i soczyste. Tak zasmakowały biedakowi, że w drugim roku posadził ich dziesięć a w trzecim sto.

Jesienią, kiedy dojrzałe winogrona dały obfite zbiory biedak, zaczął je zbierać. Zbierał i pyszny sok robił. Co zdołał wypić wypił, a że mnóstwo soku pozostało, to całą resztę, żeby się nie zmarnowała pozlewał, w wielkie dzbany i położył w chłodzie piwnicy.

Dwa miesiące później otworzył dzban i spróbował. Stała się rzecz dziwna – napój był jeszcze smaczniejszy. Zaskoczony biedak pomyślał – jak to się dzieje, że ta powyginana winorośl daje taki pyszny napój? A skoro jest tyle dobrego napoju, to mogę zwołać przyjaciół na przyjęcie – będziemy się weselić razem.

Na biesiadę przybył słowik, wypił jeden puchar i powiedział:
– Kto ten napój wypije – zaśpiewa jak słowik!

Następny przyleciał kogut i również puchar osuszył, po czym rozpostarł skrzydła i wyciągnął w górę głowę mówiąc:
– Kto wypije więcej – będzie się puszył jak kogut!

Trzeci był gruby wieprz, który osuszył jeszcze większy kielich i powiedział:
– Kto tyle wypije będzie się tarzał w błocie, jak ja!

Na koniec przyszedł lis. Wychylił kilka tęgich kielichów i powiedział:
– A kto jeszcze więcej wypije, to wino się w niego wkradnie po lisiemu ukradkiem i narobi on takich rzeczy, za które mu przyjdzie się jeszcze długo wstydzić i czerwienić.

I tak też działa wino na ludzi:

• Jeśli wypiją trochę, to weselą się i śpiewają.
• Jeśli wypiją więcej, to stają się głośni i czupurni jak kogut.
• Jeśli jeszcze więcej, to na nogach ustać nie potrafią i pod stół lub w błoto się przewracają.
• A jeśli zupełnie wszelką miarę w piciu przekroczą, to takich rzeczy narobią, że ze wstydu przez wiek cały będą się czerwienić.