Batumi, ech Batumi

Batumi zmienia się i to bardzo szybko. Teraz jest wielkim placem budowy i przebudowy. Czy zmienia się na lepsze? To kwestia gustu i preferencji. Dla nas stało się ciut kiczowato-turystycznym tworem dla specyficznych, choć masowych odbiorców. Wielka butelka z czaczą, wieża z gruzińskim alfabetem, kasyna i monumentalne hotele, restauracje, mrugające światłami budynki... duże, większe i największe – coś z klocków Lego, coś z Disneylandu.

A za tym całym blichtrem przyczajone codzienne życie mieszkańców i Batumi może mniej wystrzałowe, ale realne i dotykalne. Nie dla turystów oblatywaczy a dla koneserów lubiących czasem zwolnić.

Czy lubię Batumi? Tak, po sezonie turystycznym, gdy więcej ciszy, niż jazgotu, gdy spacerując nadmorskim bulwarem słyszę swoje myśli. Lubię nocą gdy jesienno-zimowe ciepło pozwala długo spacerować i patrzeć na fale.

Lubię zaułki, ciche jeszcze uliczki i zakamarki bulwaru, nawet tego nowego przy Alei Kaczyńskich. Lubię małe cukierenki, w których ręcznie i z prawdziwej śmietany, masła i jajek robi się smaczne wypieki.

Lubię obrzeża Batumi niedawno wcielone do miasta, bo rosną tam figi, mandarynki, pomarańcze, kiwi i herbata a ludzie jeszcze nie włączyli się do miastowego pędu.

Lubię gdy Batumi mnie czymś zaskoczy – uroczym człowiekiem, zapachem, kolorem, ciekawym muzeum, koniem o zachodzie słońca czy klapkami na jajkach...

Nie lubię gdy pada deszcz, bo w Batumi leje długo i koszmarnie a wilgoć wdziera się w płuca. Wszyscy wokół kichają i kaszlą. Kałuże, parność i zatęchłość.