Mój tydzień z gruzińskim alfabetem

Naucz mnie sztuki małych kroków.
– Antoine de Saint-Exupéry

Artur gruzińskich literek nauczył się szybko i bez żadnych komplikacji. Jak zwykle wykazał się praktycznością i po prostu uczył się przy okazji tłumaczenia nazw potraw, miejscowości, nazwisk i różnych terminów potrzebnych do transkrypcji w naszym serwisie. Tłumaczył, wpisywał... i się nauczył.

Ze mną nie było tak łatwo, mnie gruzińskie zawijasy wchodziły opornie, zwłaszcza że nastawiłam się na świetną zabawę i chciałam jakiegoś sposobu aby zabawa przy uczeniu była doskonała.

Ponieważ jestem wzrokowcem i kinestetykiem, to szukałam metody idealnej dla siebie. Oczy mi się otworzyły podczas wizyty w szkole na lekcji języka gruzińskiego dla pierwszaków. Zobaczyłam ich śliczne i kolorowe zeszyty do nauki literek oraz oprogramowanie na geobookach, czyli komputerkach rozdanych pierwszoklasistom w Gruzji.

W poniedziałek Nana przywiozła dla mnie z Tbilisi kolorowy zeszyt ćwiczeń i od razu zaczęłam pisać literki. Pisałam jak dziecko najpierw po śladzie a potem samodzielnie. Naukę uzupełniałam oglądaniem wesołych filmików z dwoma śmiesznymi ludzikami uczącymi alfabetu. Następnie rozpoznawałam wyuczone w zabawie literki w elementarzu “Deda ena” i dołączonych do niego prezentacjach multimedialnych. Do tego trochę filmików z youtube oglądanych na tablecie i każdego dnia mogłam się cieszyć ze znajomości kolejnych literek.

Szóstego dnia pod wieczór znałam cały alfabet gruziński, czyli 33 litery. Umiałam je pisać choć nie umiałam wszystkich prawidłowo wymówić – ogromną trudność sprawiają szczególnie te gardłowe oraz te, których nie ma w rodzimym języku. Mam też problem z literami oznaczającymi bardzo podobne głoski, np. trzy rodzaje k, dwa rodzaje p, t, r, c i cz. Część literek nadal mi się myli, ale teraz zaczęłam fazę ćwiczeń i utrwalania na równie urozmaiconych materiałach oraz przy codziennym czytaniu i pisaniu.

Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć jest oczarowanie tajemnicą. Jest to uczucie, które stoi u kolebki prawdziwej sztuki i prawdziwej nauki. Ten, kto go nie zna i nie potrafi się dziwić, nie potrafi doznawać zachwytu, jest martwy, niczym zdmuchnięta świeczka. – Albert Einstein

Nadal jest zabawnie, zwłaszcza że bardzo lubię pisać gruzińskie litery. Są piękne, pozawijane, pozakręcane i łagodne w kształtach. Jest w nich śpiewność i taneczność gruzińskiej duszy. Gruzini to jeden z nielicznych narodów świata posiadających własny alfabet i do tego bardzo stary.

Niektórzy naukowcy umiejscawiają początki pierwszego alfabetu asomtawruli 4000 lat temu, inni zaś około IV wieku naszej ery. Tak duża rozbieżność wynikła z ogromnej pasji niszczenia tego, co związane z dawnymi kultami u świeżo okrzepłych chrześcijan z czasów króla Miriama. Niestety w pierwszych wiekach gruzińskiego chrześcijaństwa zniszczono nieocenione zabytki gruzińskiego piśmiennictwa, literatury i filozofii. Cóż historia...