Indeks kulinarny: orzechy

Szeczamandi to rodzaj gruzińskich, wegetariańskich zup bez warzyw w kawałkach i kasz. Często z dużą ilością cebuli, czosnku, mięty, pokrzywy, estragonu, liści selera i pietruszki.

W przydomowych ogrodach całej Gruzji można spotkać różnobarwne i różnej wielkości dynie. Często robi się z nich proste i łatwe do przygotowania potrawy dnia codziennego lub przekąski...

Baklawa jest jak świąteczna niespieszność – ciągnąca się jak miodowy syrop, którym ją nasączono, z orzechami symbolizującymi mądrość, męstwo i dostojność, z ciastem delikatnym i subtelnym jak poranny sen. W tym przepisie uproszczona wersja dla początkujących.

Lobio – to jedna z najbardziej znanych i popularnych gruzińskich potraw. Każdy, kto był w Gruzji, na pewno jadł lobio. A jak się zbierze kilku, którzy byli i jedli, to rozpocznie się dyskusja jak je robić i jaki jest jego prawdziwy smak.

Seler – starożytne warzywo, które od kilku tysięcy lat jest wykorzystywane w celach leczniczych, dekoracyjnych i rytualnych. Można go gotować, smażyć, dusić, suszyć, solić, marynować i kisić. W tym przypisie wystąpi razem z ziemniakiem i to w roli obiektu fruwającego, czyli motyla.

Czasami potrawa może być inspiracją do kulinarnego wścibiania nosa w historię cywilizacji. Tym razem zapraszamy do podglądania bobowatych i oczywiście do przyrządzenia gruzińskiej sałatki z czerwonej fasoli.

Zielona fasolka jest w Gruzji popularna i chętnie jedzona, choć w zupełnie innych zestawieniach niż w Polsce. Zamiast chrupiącej, tartej bułki zrumienionej na maśle jest cebula, pomidory, papryka a do tego świeża kolendra, bazylia, mięta oraz orzechy – powszechne dodatki w kuchni gruzińskiej.

Z Chin i Indii przez Azję Mniejszą zrobił wycieczkę do Afryki, a następnie do Europy i Ameryki. Wielki, fioletowy podróżnik – bakłażan! Co prawda może mieć skórkę oprócz fioletowej także żółtą, zieloną, białą, pomarańczową, marmurkową, jednakże w środku jest zawsze biały.

Czy płat ciasta może przypominać pończoszkę? Czy da się palić orzechowe cygara? I co ma do nich duch wu-wei?

Do tej potrawy potrzebna jest różnokolorowa papryka – zarówno słodka, jak i ostra – oraz, jak zwykle w gruzińskich przepisach, trochę cierpliwości.

Ziemniaki dotarły do Gruzji w XIX wieku razem z niemieckimi kolonistami. Na początku były towarem luksusowym dostępnym dla nielicznych, jednak z biegiem czasu stały się na tyle powszechne, że mogły gościć w każdym domu.

W Kachetii a także w rejonie Rustawi i Gori powstały duże plantacje pieczarek, więc pora na gruzińską potrawę z pieczarek. Jej “gruzińskość” przejawia się głównie w dodatku orzechów i octu winnego.

Jest takie gruzińskie przysłowie, że “gdyby bakłażan miał skrzydła, wydawałby się nam jaskółką”. Jeśli możemy sobie wyobrazić latającego jak jaskółka fioletowego bakłażana to cóż nam szkodzi skłonić go do pływania?

Jajko – niby nic szczególnego a jednak! Te jajka zachwycą swoją prostotą leniuchów kulinarnych a swoim smakiem kulinarnych smakoszy.

W Nowy Rok wchodzi się z nowym entuzjazmem, planami i nadziejami a czary przyciągające “to lepsze” zaczynają się już w kuchni. Pod każdą szerokością geograficzną w składzie potraw i obrzędach ukryte są potrzeby duszy.

Niektórzy sugerują, że tego typu ciasteczko-pierożki są zaczerpnięte z kuchni rosyjskiej. Gdyby nawet tak było, to mają w sobie spory dodatek gruzińskiej duszy przejawiającej się w dodawaniu orzechów tam, gdzie się tylko da.