Kawa po królewsku z Achalciche

Nad Achalciche1 góruje twierdza zwana Rabati. Teraz po przyspieszonej rekonstrukcji i restauracji, których historycznymi nazwać nie można, jest jeszcze bardziej rozległa niż przed kilku laty. Z daleka wygląda imponująco, a z bliska razi co bardziej wyczulonych na tandetę i turystyczny blichtr. Jak tylko wyjdziemy na uliczkę przed naszymi oknami, możemy ją ujrzeć rozpostartą na wzgórzu za rzeką.

Czego mi potrzeba w ten poranek?
– Kawy! Dobrej, esencjonalnej, aromatycznej kawy...
Nana pyta, czy piłam kawę z koglem-moglem. Nie, nie piłam.
– Tutaj w Achalciche nazywają taką kawę “królewską”.

Moja myśl najpierw biegnie do Królowej Tamar, której rezydencja w Wardzi nie tak daleko, tylko kilkadziesiąt kilometrów. Nie, nie – Tamar raczej kawy nie pijała. Toż to XII wiek a kawa swój eksodus zaczęła trochę później. W tej kwestii mogę się jednak mylić, gdyż w czasach Tamar kontakty ze światem kultury arabskiej były bardzo ożywione, choć nie zawsze pożądane. Wystarczy tylko prześledzić dzieje podbojów Gruzji.

Jakby nie było naprawdę, to kawa w Achalciche była znana dość wcześnie, a już na pewno znacznie wcześniej, niż ją zaserwowano w Wiedniu. Samo miasto leży bowiem na przecięciu kilku szlaków handlowych wiodących z Azji, którymi trendy kawowe podążyły przez Osmańskie Imperium do Europy. Samą zaś “królewskość” w nazwie zostawmy jako słowną nobilitację zachęcającą do degustacji. :-)

Kawę Nana robi w dżezwie jak to przyjęte w wielu regionach Kaukazu (np. kawa po batumsku). Oddzielnie ubija żółtko z cukrem na białą puszystą piankę. Potem nalewa kawę w nagrzane filiżanki, a następnie łyżeczką nakłada w esy-floresy ubite żółtka. Po chwili biała warstewka równomiernie rozlewa się po powierzchni.

Próbuję... smak wyborny! Słodka, jajeczna warstwa kontrastuje z gorzkością aromatycznej kawy. I tak na przemian, co łyk to słodkość i gorzkość, gorzkość i słodkość...

• 1. gruz. ახალციხე – Akhaltsikhe, po polsku Achalciche lub Achalcyche